Filed under: Uncategorized
That awkward moment when you realise that the urban poor, you’ve been reading about and try to analyse through your research, are not some people out there; it’s that person writing this post.
Filed under: Uncategorized
Και ο μήνας έχει οχτώ, που θα πάει θα περάσει.
Ο Μάρτιος μου τη δίνει, πολύ περισσότερο ο συγκεκριμένος Μάρτιος. Συμβολικά για να μου ανταποδώσει την εχθρότητα μερικές ώρες αφότου είχε έρθει η ώρα στη σειρά του χρόνου, μου αράδιασε έναν αρουραίο στο μπάνιο μου, μπροστά από τη λεκάνη.
Τη Δευτέρα πέθανε η Ποππαία, μετά από δεκαεφτά χρόνια. Πριν από δεκαοχτώ χρόνια θυμάμαι να σκέφτομαι για πρώτη φορά, από τότε δε σταμάτησα. Η Ποππαία με βοήθησε. Ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μπορούν να με καταλάβουν και να ανταποκριθούν καλύτερα από ότι η Ποππαία και η Φράνσις. Γουελ μείον μία πλέον. Και επίσης δεν ξέρω πόσοι από μας θα πεθάνουμε με την αντίστοιχη αξιοπρέπεια που πέθανε η Ποππαία.
Dear diary,
ξέρεις τι είναι πολύ ειρωνικό; Ότι η πρώτη σκέψη που έιχα δεκαοχτώ χρόνια πριν, ήταν: τι γίνεται μετά το θάνατο; Όχι ‘θρησκευτικά’. Νομίζω όμως το εξής: ότι το να ζείς είναι μια πολύ συγχρονική διαδικασία. Δηλαδή ζείς κάτι πολύ στιγμιαία. Αυτό που κάνει τη ζωή διαχρονικότερη είναι το ότι θυμάσαι αυτή τη στιγμή που έζησες και even better μπορείς να αρχίσεις να την κρίνεις κιόλας, όταν αρχίζεις και κάνεις σκέψεις πάνω σε αυτή/ές τις αναμνήσεις. Το πρόβλημά μου με το τι γίνεται μετά είναι πού πάει η σκέψη και οι αναμνήσεις σου; Ότι είναι εκεί μέσα στον εγκέφαλό σου. Για τις επιστημονικές σκέψεις και ανακαλύψεις με καλύπτουν ο Πλάτων και ο Popper και οι τρίτοι ‘αντικειμενικοί’ κόσμοι τους, όπου οι ιδέες απλά υπάρχουν. Για τις άλλες, τις διάσπαρτες σκέψεις και αναμνησεις, τις απολύτως προσωπικές;
Met a girl fell in love, glad as I can be
Ήταν μια μοναχική νύχτα όπως και πολλές πρόσφατες. Είχε περάσει πολύ ώρα από τότε που το πήρε απόφαση να ξαπλώσει. Αυτή την απόφαση την έπαιρνε πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό, να ξαπλώνει δηλαδή σε μια προσπάθεια να «ξεγελάσει» την αυπνία από την οποία υπέφερε ( ή προκαλούσε) χρόνια τώρα. Μετά τις τελευταίες μπερδεμένες μαλακίες που διάβαζε, δοκίμαζε ένα σωρό μεθόδους από αυτοψυχαναλυτικά τερτίπια μέχρι τεχνικές αυθυποβολής. Η μέθοδος «ξαπλώνω κι ας μη νυστάζω, ο ύπνος είναι στο δρόμο του» ήταν μία από αυτές.
Φυσικά δεν έπιανε. Και που να πιάσει μετά το enter the void? Για να μην το χαλάσω σε όποιον τυχαία θα διαβάσει αυτό εδώ και δεν το έχει δει, θα πω απλά πως αφορά τα παραπάνω ηθικοψυχολογικά που όπως είπαμε απασχολούν πολύ τον ήρωα αυτής της ιστορίας που σας λέω, και έχει πολύ ενδιαφέρον τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς την κινηματογράφηση. Η ταινία λοιπόν είχε ήδη σπείρει το πρώτο ψύγμα ανησυχίας για εκείνη τη βραδιά. Αποφάσισε να διαβάσει λίγο, μια άλλη πολύ αγαπημένη συνήθεια. Το βιβλίο που διάβαζε όμως και πάλι θα έλεγε κανείς πως δεν ήταν το κατάλληλο μιας και αφορούσε μια αστυνομική ιστορία με ένα κατά συρροήν δολοφόνο που σκότωνε και τεμάχιζε μικρά κοριτσάκια και συνέβαινε γενικά της πουτάνας το κάγκελο από σελίδα σε σελίδα. Δεν θα αναφερθώ παραπάνω για να μην το χαλάσω σε όποιον τυχαία και πάλι αποφασίσει να διαβάσει τον «Υποβολέα» του Ντονάτο Καρίζι. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε είναι το πώς αυτό το βιβλίο δεν έχει γίνει ακόμα ταινία, όπως είχε σκεφτεί όταν είχε διαβάσει και τον Κώδικα Ντα Βίντσι. Βιβλία που είναι όντως καταιγιστικά στη δράση, τις ανατροπές και το μυστήριο, αλλά ο τρόπος που είναι πλέον η μόδα να γράφονται τα κάνει σχεδόν στην τυπωμένη τους μορφή να μοιάζουν περισσότερο με μια καλή σύνοψη για τους ηθοποιούς που θα ενσαρκώσουν τους χαρακτήρες. Χωρίς αυτό να αναιρεί βέβαια το γεγονός πως ο ήρωάς μας εξακολουθούσε να διαβάζει τέτοια βιβλία.
Ως αποτέλεσμα λοιπόν διάβασε πολλές περισσότερες σελίδες από αυτό που περίμενε (στην και καλά διαδικασία πριν τον ύπνο), συνέχιζαν να γίνονται αποτρόπαια πράγματα και ανατροπές στο βιβλίο, και πήρε την απόφαση που κάθε συνετος άνθρωπος που επιδιώκει να κοιμηθεί οφείλει να αποφεύγει. Έστριψε ένα τσιγάρο, βγήκε στο ειδικό μπαλκόνι και το άναψε, μαζί πήρε και λίγο νερό. Και παρατηρώντας πως τα φωτάκια στην πλατεία τα είχαν ήδη μαζέψει, σκέφτηκε πως δεν θα καταλάβει ποτέ πολλά. Είχε πολλά, ας τα ονομάσουμε πάθη, ενδεχομένως φοβίες, και ομολογουμένως παραξενιές. Πάντοτε απορούσε πώς είχαν υπάρξει άτομα που δεν ενοχλήθηκαν τόσο πολύ από αυτά τα κουσούρια και παρόλο που σε κανέναν δεν το χε πει, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να καταλαβαίνει καθυστερημένα συνήθως ότι μπορούσε να εμπιστευτεί και να αγαπήσει κάποιον. Πίστευε όμως πως αυτό δεν μπορούσε να συμβεί συνεχόμενα, πως μπορούσε να διαρκέσει μόνο για κάποιες στιγμες. Όπως χωρίς να το θέλει ξεχνούσε υπερβολικά εύκολα, όχι μόνο γεγονότα αλλά και αισθήματα, τόσο πίστευε ότι όλα είναι παροδικά. Τελευταία συνειδητοποίησε όμως πως παρόλο που ξεχνούσε τις αιτίες και τα γεγονότα μπορούσε όχι μόνο να επαναφέρει στη μνήμη αλλά και να ξανανιώσει συναισθήματα που νόμιζε πως είχαν παρέλθει.
Το τσιγάρο τέλειωσε. Ήθελε τόσο πολύ ένα ακόμα, το σκεφτόταν όμως, μιας και η ώρα ήταν ήδη περασμένη.»Δε γαμείς?» σκέφτηκε. Αυτό ήταν άλλο ένα πρόβλημα, ενώ είχε μια ενδόμυχη ροπή προς το σάπισμα, ακόμα κι όταν αυτή η πτυχή επικρατούσε, δεν αφηνόταν ολοκληρωτικά, ήθελε να μπορεί να βρίκεται με έναν τρόπο έξω από το σώμα, όχι σαν απλός παρατηρητής, σαν μια δεύτερη σκέψη. Σαν δηλαδή να μπορούσαμε να χωρίσουμε τον εαυτό μας στα δύο, να επιτρέπουμε στο ένα μισό να ζεί κανονικά τη ζωή μας και το δεύτερο μισό να αναπτύσσει μια φοβερή σοφία και να μπορεί να επεμβαίνει και να αποφασίζει για το πρώτο όταν αυτό δεν ήξερε ότι τα πράγματα ξέφευγαν. Τα είχε και τα δύο ταυτόχρονα, και αυτό ήταν πρόβλημα.
Met a girl fell in love, mad as I can be
Filed under: kaleidoscope
Η α(ν)εργία μας έχει κουράσει όχι μόνο οικονομικά, κυρίως ψυχολογικά.
Οι απώλειες αυτό τον καιρό πολλές, στέγης, σχέσεων, σημείων αναφοράς.
Οπότε έρχεται το σημείο όπου αναρωτιέμαι…: αν έχεις χάσει όλα αυτά που γούσταρες και γουστάρεις ακόμα, τι σου μένει να εκτιμάς? Πώς ή γιατί να ξαναβρείς the next ones?
Degrade
Δεν είχα κάτι άλλο δίπλα μου παρά τον υπολογιστή μου, οπότε πρέπει να το γράψω εδώ.
Από τότε που γύρισα κοιμάμαι στο σαλόνι.. Το επόμενο βήμα θα είναι η κατασκήνωση στην πλατεία από κάτω, όπως στο σεισμό του ’99. Στο σαλόνι λίγο πιο πέρα κοιμάται η Δ., στο δικό μου δωμάτιο κοιμάται η Γ., στο αλλο δωμάτιο ο Θ. και στο τρίτο και τελευταίο η Σ.. Πέραν της Σ. κανείς άλλος δεν κλείνει πόρτα. Privacy failure #1
Η Δ. μόλις ξύπνησε και με ρώτησε με ποιόν μιλάω τέτοια ώρα, P.F.#2
Η αλήθεια είναι ότι με πιάνει δύσκολα ύπνος, άλλα όταν μου ρθει κοιμάμαι σαν το βόδι. Πραγματικά μπορεί να γίνει έκρηξη ακριβώς δίπλα μου και εγώ να νανουριστώ για λίγο ακόμα.
Στο θέμα μας όμως, η Γ. είναι μεγάλη. Έχει πέσει για ύπνο εδώ και ώρες, αλλά μόλις πριν λίγο άρχισε να παραμιλά και παρόλο που μας χωρίζουν καποια μέτρα και τοίχοι άκουσα πολύ καλά το μονόλογό της :
«Αχ αγαπητή μου και γω χάρηκα! Ναι μου το παν, ήταν πάντα καλά παιδάκια, υγεία να χουν!
παύση ____γέλια, παύση ____
Γιατί κάνουν τους πολέμους και όλες αυτές τις καταστροφές? Δεν καταλαβαίνουν? Όλοι περαστικοί είμαστε, αλλού είναι να πάμε, δεν ξέρουν?»
Εδώ κάπου παίρνει τη σκυτάλη η Δ. που ξεκινάει να κάνει ένα περίεργο θόρυβο με το στόμα της, μπορεί να είναι και η μύτη της δηλαδή δεν ξέρω. Ξέχασα να αναφέρω και τα δύο περιφερόμενα ζωντανά την Φ. και την Π., η Π. τα τελευταία βράδια τη βρίσκει με το να βγάζει το λουρί της, το οποίο έχει ενσωματωμένο διπλό κουδουνάκι και να το περιφέρει τρέχοντας, σαν ένα από τα fake φαντάσματα στο Σκουμπι Ντου. Ενδιαφέρον δε μπορώ να πω. Ο Θ. χρόνια τώρα πέραν της σθεντόριας φωνής του, έγινε διάσημος και για το μοναδικά εναλλασσόμενο ροχαλητό του. Μόλις επισκέφτηκε και το WC για το καθιερωμένο βραδινό κατούρημα και ως γνωστόν θα κοντοσταθεί στο κατώφλι και θα με κοιτάξει κοιμισμένα σαν να μην τον βλέπω. Ακόμα και στο σκοτάδι ξεχωρίζει η άσπρη φανέλα όμως!
Από το σημείο που είμαι έχω γενική εποπτεία, so what θα μου πείτε, αλλά το αναφέρω. Είναι κρίμα πάντως γιατί και η Σ. δεν κοιμάται, αλλά δε θέλει πολλά πολλά με μένα.
Έτσι κάπως γεννιούνται οι σκέψεις μου.
Filed under: Uncategorized
Τελικά μάλλον είναι μεγάλη μαλακία να μην πηγαίνουν για μεταπτυχιακό απ’ευθείας, άτομα σαν και μένα. Ή στην χειρότερη να μην έχουν μια κανονισμένη δουλειά.
Ίσως αυτό που περνάω τώρα έχει να κάνει με το ότι δεν κάνω τίποτα, και δεν έχω όρεξη να κάνω κάτι, μετά από μία μεγάλη περίοδο που έκανα αρκετά. Τότε βέβαια γκρίνιαζα για λίγο περισσότερο χρόνο.
Ποιές λοιπόν είναι οι διαδικασίες μέσω των οποίων κανείς μπορεί να ξαναγίνει λίγο πιο αισιόδοξος και ονειροπόλος? Γιατί είπαμε αν δεν έχεις κάνει το πλάνο από πρίν είσαι υποχρεωμένος να “ονειρευτείς”. Εγώ γιατί δεν έχω κανένα όνειρο? Έχω διάφορα, κατά καιρούς, τον τελευταίο καιρό εφιάλτες.
Θα μπορούσα να ρεμαλιάσω, το θέλησα, το παραδέχομαι, μα στην πραγματικότητα δεν μου δόθηκε η ευκαιρία. Στην πραγματικότητα, σε κάθε τι που ακολούθησε την περίοδο μετά την παρουσίαση της διπλωματικής μου, μου συμβαίνουν όλες οι αναποδιές και κατραπακιές που μπορούν λογικά να συμβούν. Δεν θα τις απαριθμήσω τώρα παρά ίσως σε κάποιο άλλο post. Επειδή δεν θα έλεγα ότι πιστεύω στους πλανήτες, ή σε κάτι άλλο πολύ συγκεκριμένο, γνωρίζω ότι για κάποια από αυτά που μου συνέβησαν ευθύνομαι εγω ή ο ψυχισμός μου. Αν συνεχίσω να το αναλύω έτσι θα έλεγα ότι και τα υπόλοιπα ανεξήγητα γεγονότα, συμβαίνουν γιατί όπως λεέι και ο Murphy και η δική μου λογική δηλαδη, οφείλουν να συμβούν ώστε η αγανάκτηση να γίνει θυμός, τα νεύρα να γίνουν πιρούνια κ.ο.κ..
Ωραία γίναν όλα αυτά, έβαλα και τα τελευταία ελπίζω λιθαράκια ώστε να γαμηθεί λίγο ακόμα το περιβάλλον μου, και τώρα τι? Εχθές ήμουν δακρύβρεχτη, σήμερα με έχουν πιάσει τα γέλια με μένα και με όσα μου συμβαίνουν. Η φίλη μου η Χριστίνα, λεέι πως απλά έτσι είναι η ζωή. Αλήθεια?
(αν είναι λεώ να πάω να κατοχυρώσω το ρόλο του Ντόναλντ)
Filed under: VAN NELLE
Οριακές καταστάσεις αστοχίας ή τόσο κοντά και τόσο μακριά. Η ψυχική ηρεμία είναι ένα πολύτιμο αγαθό. Προσωπικά είμαι της άποψης ότι για να την διατηρεί κανείς σε ανεκτά επίπεδα, είναι αναγκαία ορισμένα μεσοδιαστήματα αυτοκριτικής, εκτίμησης των καταστάσεων, απομόνωσης, προσαρμογής. Όμως υπάρχουν φορές που το σύμπαν γαμιέται τόσο ώστε τα παραπάνω μεσοδιαστήματα τα οποία περιέγραψα, όχι μόνο να μην είναι εφικτό να υπάρξουν άμεσα, άλλα να μην υπάρχει δυνατότητα να υπάρξουν ούτε στο προσεχές μέλλον.
Οπότε υπάρχει ένα πολύ σαφές πρόβλημα. Εκδηλώνεται κρίση, σύγχηση, πανικός. Το μόνο που εύχεσαι είναι τουλάχιστον να οδηγηθείς σε διαπιστωμένο νευρικό κλονισμό, ώστε τουλάχιστον να πάρεις επίσημη απαλλαγή από όλα. Έλα όμως που ούτε στο γιατρό δεν προλαβαίνεις να πας. Και το γαμημένο το breakdown καθυστερεί, γιατί είμαστε και νέοι ακόμα οργανικά. Ψυχολογικά έχει επέλθει η σήψη.
We are words that float through her veins
Her sexual use of pain
And she sends her sailors in
Well they don’t come back
And they don’t get in
Δεν ξέρω πώς να το συνεχίσω. Θα προσπαθήσω να ξαναγράψω, γιατί μια ζωή αυτό μου έλυνε τα προβλήματά μου,
This sea I cannot save
From across the waves
With a knife that’s sure to kill
Following herself
Suits the dollar bill
Filed under: kaleidoscope
Στις άσπρες και κόκκινες μέρες που οι δουλειές, οι εξεταστικές, οι φίλοι, η γάτα μου, το φαγητό, το πλυντήριο, οι λογαριασμοί, τα ταξίδια προσπαθούν όλοι μαζί να χωρέσουν, έρχονται οι στιγμές των εκπλήξεων.
Σε αυτές που παρόλο που όλο το σύμπαν καθημερινότητας στέκει βαρύ κι ασήκωτο από πάνω μας, ένα κλικ στον υπολογιστή, μια καρτούλα στο γραμματοκιβώτιο, ένα άκυρο κομμάτι σου λένε αυτό το περιβόητο « keep going».
Σήμερα επιχειρήσαμε μια δίκαιη επανάσταση στη δουλειά. Αποτύχαμε και φάγαμε τη μούντζα πολύ κατάμουτρα, στα υπόλοιπα παιδιά ήρθε θυμός και εκδικητικότητα, εμένα μου ήρθε αηδία. Rags to rags!
Είμαι ή άρρωστη ή τα ηρεμιστικά που παίρνω πιάνουν τόπο. Δεν είναι πολλά αυτά που σου φτιάχνουν τη μέρα, είναι τόσα ώστε να σου δίνουν ικανό λόγο για να ξυπνάς στην επόμενη. Και ακόμη και αν είναι μόνο ένα αξίζει ρε πούστη μου. Το καταλαβαίνεις σε μια ωραία βόλτα με τον παγωμένο αέρα και την πλάγια βροχή, όταν το ρολόι δείχνει 03.30 και εσύ βγαίνεις στο μπαλκόνι να δεις τον ροζ ουρανό στον οποίο θα έχει για λίγο ακόμα πανσέληνο, όταν ξυπνάς απότομα και βλέπεις τη Φρανς ανάσκελα να ροχαλίζει, όταν η μάνα μου με παίρνει πάντα τηλέφωνο ενώ είναι στον υπόγειο και ποτέ δεν ακούω τι μου λέει, όταν η τηλεόραση είναι κλειστή, όταν κάποιος σου ανταποδώσει ένα χαμόγελο.
Filed under: VAN NELLE
Στις ημέρες που ξυπνώ χωρίς πονοκέφαλο.
Πόσο ωραίο είναι αυτό, να μην χρειάζεται να πιει κανείς 7 καφέδες, να φάει χωρίς να θέλει να κάνει εμετό, να πάει στη δουλειά του χωρίς να ζαλίζεται. Μου χε λείψει η σημερινή ημέρα
I dreamed you were a cosmonaut
of the space between our chairs
and I was a cartographer
of the tangles in your hair
I sighed a song that silence brings
it’s the one that everybody knows
oh everybody knows
the song that silence sings
and this was how it goes
Είναι πολύ περίεργη η αίσθηση για το πώς είναι ο καιρός της κάθε ημέρας, που παίρνω από το εσωτερικό του σπιτιού μου. Νόμιζα πως το να μετακομίσω στον έκτο όροφο από το υπόγειο όπου έμενα πριν από τέσσερα χρόνια, θα είχε τελείως άλλη αίσθηση. Τότε πραγματικά ζούσα σε έναν άλλο κόσμο. Το μοναδικό παράθυρο που είχα έβλεπε στον κοινό ακάλυπτο ενός τετραγώνου του κέντρου, σε ένα περιορισμένο κενό δηλαδή που περιγραφόταν από εννεαόροφες κατά μέσο όρο πολυκατοικίες. Το φως λοιπόν και κάθε άλλη εκδήλωση καιρού είχαν μια τελείως άλλη υπόσταση εκεί κάτω. Στο τωρινό μου όμως σπίτι παρόλο που ένα σωρό πράγματα είναι πολύ πιο βιώσιμα με πρώτο και καλύτερο την απόσταση που με χωρίζει από το ground level του ακάλυπτου (δηλαδή από τα αποτσίγαρα, τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, τη βρώμα, τα σκατά των γατιών, τις πεσμένες μπουγάδες των «από-πάνω» κτλ.), το φυσικό φως και πάλι απουσιάζει. Και αυτό γιατί αν και μένω εδώ ψηλά οι γύρω πολυκατοικίες έχουν ακόμα μεγαλύτερο ύψος, και όπως και η δική μου δυσανάλογο ύψος ως προς το πλάτος του δρόμου πάνω στον οποίο βρίσκονται. Επίσης το διαμέρισμα είναι στενόμακρο, του στυλ, να έχει ένα άνοιγμα στο μέτωπο του δρόμου της τάξης του ενός μέτρου που φυσικά δεν αρκεί για να φωτίσει όλο το μήκος του υπόλοιπου σπιτιού.
Έτσι λοιπόν πίστεψα ότι είχε συννεφιά και σήμερα! Το μόνο που δεν κόλλαγε με αυτό το πιστεύω μου ήταν η απουσία ακόμη εντονότερου πονοκεφάλου, λόγω της μουντίλας (γέρασα). Είχα τις τύψεις μου για το ότι δεν είχα διαβάσει καθόλου επαρκώς για το μάθημα που έδινα στις 2 το μεσημέρι, είχα και κάτι δουλειές να κάνω πιο πριν, ακολούθησα τη συνήθη τακτική αστικής περιπλάνησης. Σκύβεις το κεφάλι, φοράς τα ακουστικά σου και προσπαθείς να εξαφανίσεις τους θορύβους, τα αυτοκίνητα, το πλήθος, τα φανάρια, τον κόσμο γύρω σου. Και πάλι δεν πρόσεξα την μέρα. Νόμισα πως ο λόγος που το φως με τύφλωνε ήταν γιατί είχα να βγω μέρες από το σπίτι και ξεσυνήθισα.
Εχθές το βράδυ τα ποσοστά του να μην πάω να δώσω ήταν 80% κατά και 20% υπέρ. Στη μία το μεσημέρι σήμερα, είχα βγάλει την απόφαση μου 100% να μην πάω. Πήραμε το αυτοκίνητο με μια φίλη μου και πήγαμε να παραγγείλουμε καινούργιους υπολογιστές. Όταν το κάναμε αυτό με άφησε στα πανεπιστήμια για να μην μπλέξει στην κίνηση του κέντρου. Και τότε το πήρα χαμπάρι! Λόγω του συγκεκριμένου σημείου που βρισκόμουν στη σκάλα όπως έφευγα από τη σχολή είδα μέχρι την θάλασσα. Ο ήλιος δεν ξέρω γιατί, έκανε σαν να εξαφάνισε όλη τη βρωμιά και τα ατέλειωτα εργοτάξια πάνω στην Εγνατία.
Άρχισα να περπατάω όλο και πιο γρήγορα, ξαναέβαλα τα ακουστικά, αλλά τώρα είχα το κεφάλι μου ψηλά και τα παρατηρούσα όλα. Και χαμογελούσα σαν το βλάκα μόνη μου. Πήγα μέχρι την καφετέρια και έκανα σαν παιδάκι, αλλά δεν μπορούσα να το μοιραστώ με κανέναν εκεί αυτό που ένιωθα. Είχα κάψει ένα μάθημα και θεωρούσα ότι ήταν η ιδανική μέρα για να το κάνω, ο κατάλληλος καιρός να κάτσει κανείς να κάνει το βόδι κάτω από τον ήλιο πίνοντας μπύρες, ειδικά επειδή δεν δούλευα. Είχα πολύ καιρό να υπάρξω ασυνεπής, αλλά το χαιρόμουν. Όταν κατάλαβα ότι δεν το απολάμβανε κανείς όσο εγώ, μπήκα μέσα, βρήκα ένα γνωστό μου και τον ζάλισα. Ήπια δύο μπύρες χωρίς συνοδεία, γύρισα την πλάτη μου στον ήλιο και έφυγα από κει, μόνο όταν αυτός είχε αρχίσει να δύει.
as if you lack the proper chemicals to know
the way it felt the last time you let yourself
fall this low
time
oh time
it’s a crooked bow
time’s a crooked bow
wicked little town 