another step away

21 Ιανουαρίου, 2008, 7:38 μμ
Filed under: VAN NELLE

Στις ημέρες που ξυπνώ χωρίς πονοκέφαλο.

Πόσο ωραίο είναι αυτό, να μην χρειάζεται να πιει κανείς 7 καφέδες, να φάει χωρίς να θέλει να κάνει εμετό, να πάει στη δουλειά του χωρίς να ζαλίζεται. Μου χε λείψει η σημερινή ημέρα

I dreamed you were a cosmonaut
of the space between our chairs
and I was a cartographer
of the tangles in your hair

I sighed a song that silence brings
it’s the one that everybody knows
oh everybody knows
the song that silence sings
and this was how it goes

Είναι πολύ περίεργη η αίσθηση για το πώς είναι ο καιρός της κάθε ημέρας, που παίρνω από το εσωτερικό του σπιτιού μου. Νόμιζα πως το να μετακομίσω στον έκτο όροφο από το υπόγειο όπου έμενα πριν από τέσσερα χρόνια, θα είχε τελείως άλλη αίσθηση. Τότε πραγματικά ζούσα σε έναν άλλο κόσμο. Το μοναδικό παράθυρο που είχα έβλεπε στον κοινό ακάλυπτο ενός τετραγώνου του κέντρου, σε ένα περιορισμένο κενό δηλαδή που περιγραφόταν από εννεαόροφες κατά μέσο όρο πολυκατοικίες. Το φως λοιπόν και κάθε άλλη εκδήλωση καιρού είχαν μια τελείως άλλη υπόσταση εκεί κάτω. Στο τωρινό μου όμως σπίτι παρόλο που ένα σωρό πράγματα είναι πολύ πιο βιώσιμα με πρώτο και καλύτερο την απόσταση που με χωρίζει από το ground level του ακάλυπτου (δηλαδή από τα αποτσίγαρα, τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, τη βρώμα, τα σκατά των γατιών, τις πεσμένες μπουγάδες των «από-πάνω» κτλ.), το φυσικό φως και πάλι απουσιάζει. Και αυτό γιατί αν και μένω εδώ ψηλά οι γύρω πολυκατοικίες έχουν ακόμα μεγαλύτερο ύψος, και όπως και η δική μου δυσανάλογο ύψος ως προς το πλάτος του δρόμου πάνω στον οποίο βρίσκονται. Επίσης το διαμέρισμα είναι στενόμακρο, του στυλ, να έχει ένα άνοιγμα στο μέτωπο του δρόμου της τάξης του ενός μέτρου που φυσικά δεν αρκεί για να φωτίσει όλο το μήκος του υπόλοιπου σπιτιού.

Έτσι λοιπόν πίστεψα ότι είχε συννεφιά και σήμερα! Το μόνο που δεν κόλλαγε με αυτό το πιστεύω μου ήταν η απουσία ακόμη εντονότερου πονοκεφάλου, λόγω της μουντίλας (γέρασα). Είχα τις τύψεις μου για το ότι δεν είχα διαβάσει καθόλου επαρκώς για το μάθημα που έδινα στις 2 το μεσημέρι, είχα και κάτι δουλειές να κάνω πιο πριν, ακολούθησα τη συνήθη τακτική αστικής περιπλάνησης. Σκύβεις το κεφάλι, φοράς τα ακουστικά σου και προσπαθείς να εξαφανίσεις τους θορύβους, τα αυτοκίνητα, το πλήθος, τα φανάρια, τον κόσμο γύρω σου. Και πάλι δεν πρόσεξα την μέρα. Νόμισα πως ο λόγος που το φως με τύφλωνε ήταν γιατί είχα να βγω μέρες από το σπίτι και ξεσυνήθισα.

Εχθές το βράδυ τα ποσοστά του να μην πάω να δώσω ήταν 80% κατά και 20% υπέρ. Στη μία το μεσημέρι σήμερα, είχα βγάλει την απόφαση μου 100% να μην πάω. Πήραμε το αυτοκίνητο με μια φίλη μου και πήγαμε να παραγγείλουμε καινούργιους υπολογιστές. Όταν το κάναμε αυτό με άφησε στα πανεπιστήμια για να μην μπλέξει στην κίνηση του κέντρου. Και τότε το πήρα χαμπάρι! Λόγω του συγκεκριμένου σημείου που βρισκόμουν στη σκάλα όπως έφευγα από τη σχολή είδα μέχρι την θάλασσα. Ο ήλιος δεν ξέρω γιατί, έκανε σαν να εξαφάνισε όλη τη βρωμιά και τα ατέλειωτα εργοτάξια πάνω στην Εγνατία.

Άρχισα να περπατάω όλο και πιο γρήγορα, ξαναέβαλα τα ακουστικά, αλλά τώρα είχα το κεφάλι μου ψηλά και τα παρατηρούσα όλα. Και χαμογελούσα σαν το βλάκα μόνη μου. Πήγα μέχρι την καφετέρια και έκανα σαν παιδάκι, αλλά δεν μπορούσα να το μοιραστώ με κανέναν εκεί αυτό που ένιωθα. Είχα κάψει ένα μάθημα και θεωρούσα ότι ήταν η ιδανική μέρα για να το κάνω, ο κατάλληλος καιρός να κάτσει κανείς να κάνει το βόδι κάτω από τον ήλιο πίνοντας μπύρες, ειδικά επειδή δεν δούλευα. Είχα πολύ καιρό να υπάρξω ασυνεπής, αλλά το χαιρόμουν. Όταν κατάλαβα ότι δεν το απολάμβανε κανείς όσο εγώ, μπήκα μέσα, βρήκα ένα γνωστό μου και τον ζάλισα. Ήπια δύο μπύρες χωρίς συνοδεία, γύρισα την πλάτη μου στον ήλιο και έφυγα από κει, μόνο όταν αυτός είχε αρχίσει να δύει.

as if you lack the proper chemicals to know
the way it felt the last time you let yourself
fall this low
time
oh time
it’s a crooked bow
time’s a crooked bow